Greekatlas

Δίας

Θεός Άνδρας Εχουν μετρηθεί πάνω από εκατόν πενήντα προσωνύμια που αναφέρονται στο Δία Πατήρ θεών και ανθρώπων, Υψιστος,Ολύμπιος, Υέτιος, Αλάστωρ, Αλεξίκακος, Εφέστιος, Ερκείος, Νεφεληγερέτης, Κεραυνιος, Υψιβρεμής, Ερίγδουπος, Πατρώος, Πολιεύς, Ελλάνιος, Φίλιος, Ελευθέριος, Ορκιος, Ξένιος, Εύνους, Αρχή Πάντων και Τελευτή, Αυτοπάτωρ, Μοιραγέ Ζευς |ζεύγνυμι|αυτος που φτιάχνει ζεύγη Ζεύς |απο το ζω και ζωή διότι έζησε μόνον αυτός από τα τέκνα του Κρόνου και αιτία είναι για να ζούν οι ζωντανοί (πατέρας θεών και ανθρώπων) Ζεύς |απο το ζην και το άω |το ζωοποιόν πνεύμα Ζεύς | απο το επιτατικό ζα και το αύω -βοώ |αυτός με την βροντερή φωνή Ζεύς |απο το δεύω- βρέχω |ο αίτιος της βροχής Ζεύς |απο το ζέω -θερμαίνω |θερμός είναι ο αέρας που ο Ζεύς εκπροσωπεί Διός |διαίνω -βρέχω Δίος| σημαίνει τρία ,τον ένδοξο, το μέγα, τον θαυμαστό-αγαθόν.

Ο Δίας ή Ζεύς ( γεν. Διός-Ζηνός), ο Πατέρας Θεών και ανθρώπων , ο μέγας Νούς μέσα στον Όλυμπο, ο καλλίτερος απο τους θεούς και μέγιστος στην δύναμη μαζί και στη σοφία.
Είναι βασιλιάς στον ουρανό γιατί κατέχειτον αιθαλόεντα κεραυνό αφού τον Κρόνο τον πατέρα του νικησε στην δύναμη και νόμους όρισε και τιμές για τους αθανάτους και τους θνητούς.
Ιδρύει την τρίτη και τελευταία θεική δυναστεία των Ελλήνων, τη δυναστεία του Ολύμπου.
Για να το πετύχει αυτό χρειάστηκε να υπενικήσει τρομερές δυσκολίες
Πολέμησε με τους Τιτάνες και αργότερα με τους Γίγαντες (Γιγαντομαχία)
Κι ύστερα έχει να αντιπαλέψει κι άλλον φοβερό αντίπαλο τέκνο της Γής και του Τάρταρου,
τον Τυφωνέα και με όπλο τον κεραυνό το πετυχαίνει..
Τέλος απο το γένος των Τιτάνων έχει να αντιμετωπίσει τον Προμηθέα που εκπροσωπει την
πονηριά καιτην νοημοσύνη και για μερικούς δημιουργός ειναι των ανθρώπων.
Μα κι αυτόν ,αφού σκληρά τον τιμωρεί , συμφιλιώνεται μαζί του.

Αμέτρητες είναι οι ερωτικές ενώσεις του Δία με θεές και θνητές
Αμέτρητα και τα τέκνα του , θεοί, ημίθεοι, ήρωες και θνητοί

Εννέα οι σύζυγοι του (θεικές ιδιότητες) με τελευταία την Ήρα.
Πρώτη σύζυγος του η Μήτις (κόρη του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδας Τιθύος- η προσωποποίηση της φρόνησης-σύνεσης)Από την ένωση τους γεννιέται η Αθηνά η αστραποματα της Σοφίας θεά και ο θεικός Νους του Δία αφομοιώνει πλήρως την ουσία της συζύγου του,
την Φρόνηση.
Δεύτερη σύζυγος του η Θέμις (θυγατέρα του Ουρανού και της Γαίας -η θεά της Δικαιοσύνης και των θεσμων )Από την ένωση τους γεννιούνται οι Ωρες , τρεις θυγατέρες, η Ευνομία, η Δίκη και η θαλερή Ειρήνη που των θνητών φροντίζουνε τα έργα
Μετά γεννιούνται οι Μοίρες , η Λάχεσις , η Άτροπος και η Κλωθώ , που ο Δίας τους χάρισε την μέγιστη τιμή και στους ανθρώπους δίνουν και το καλό και το κακό , όρια βάζοντας στην ζωή τους .
Έτσι , ο Δίας - Νούς ενστερνίζεται τις έννοιες του δίκαιου και του νόμου που αναπόδραστες συνέπειες που έχει η έλλειψη ή η απορριψη τους
Τρίτη σύζυγος του ,η Ευρυνόμη (κόρη του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιθύος-αυτή που ευρέως ορίζει και δίνει , η προσωποποίηση της γενναιοδωρίας )
Από αυτό το θεικό ζευγάρι γεννιούνται οι Τρείς Χάριτες , η Αγλαία, η Ευφροσύνη , η Θάλεια (η ομορφιά, η χαρά και η νεότης -ακμάδα )
Το τρίτο δε απαραίτητο στοιχείο , το εύρος και η γενναιοδωρία στο Νου του Δία προστίθεται .
Τέταρτη σύζυγος η Δήμητρα η πολύτροφος (θυγατέρα του Κρόνου και της Ρέας ,αδελφή του Δία, θεά της γονιμότητας της γης ,της καρποφορίας, της γεωργικής επιστήμης)
Απ αυτη την ένωση γεννιέται η Κόρη, η Περσεφόνη (θεά-βασίλισσα του Αδη , που τους νεκρούς αποδέχεται )
Ο θεικός του Δία Νους καρποφορεί φανερά και αφανώς και αναγεννιέται αξιοποιώντας πλήρως όλα τα στοιχεία της ζωής και του θανάτου.
Πέμπτη σύζυγος του η Μνημοσύνη (Τιτανίδα, κόρη του Ουρανού και της Γαίας ,θεά της Μνήμης , επιμελείται την διατήρηση των πραγμάτων )
Εννιά ήμέρες σμίγει ερωτικά με τον Δία και γεννιούνται οι εννέα Μούσες (Καλλιόπη, Ευτέρπη, Ερατώ, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Κλειώ, Ουρανία,Πολύμνια)
Και η μνήμη απαραίτητη για την δημιουργία και η μουσική αρμονία αφομοιώνονται απο τον θεικό Νου , του Δία
Έκτη σύζυγος η Λητώ (Τιτανίς , θυγατέρα του Τιτάνα Κοίου και της συζύγου του Φοίβης,
η ελεήμων θεά,αυτή που θέλει να προσφέρει σε όλους,η πραεία, αυτή που έχει αγαθή πρόθεση)
Μητέρα των Διδύμων Φωτεινών Θεών , του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος .
Προσφέρει στο Νου του Δία την φώτιση της αγάπης και της γνώσης
Έβδομη η Μαία (Θυγατέρα του Τιτάνα Ατλαντα και της Πληιόνης , σημαίνει την εκμαιευση των ιδεών ) χαρίζει στο Δία τον θεό Ερμή που προσωποποιεί την ερμηνεία της θείας βούλησης
Όγδοη σύζυγος , μια θνητή που γίνεται θεά , η Σεμέλη (κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας
συμβολίζει την φροντίδα )
Απο αυτή την ένωση γεννιέται ο Διόνυσος, ο θεός που μεσολαβεί μεταξυ θνητών και αθανάτων και με την ενθουσιαστική μανία οδηγεί προς την αυτογνωσία)
Τελευταία σύζυγος του Δία η Ήρα (θυγατέρα του Κρόνου και της Ρέας , αδελφή του Δία,
θεά του Γάμου, το όνομά της είναι αναγραμματισμος της λέξης αήρ, σημαίνει επίσης την
χάριν και τη βοήθεια, προσωποποιεί την αόρατη ουσία του κόσμου, την ψυχή)
Απο την ένωση τους γεννιούνται η Ήβη , ο Άρης, η Ειλείθυια
Και ο Νους του Δία ολοκληρώνεται , έχοντας αιώνια ανανεωτική ικανότητα,ανδρεία και ευτοκία λογισμών.

Από τις ενώσεις του Δία με τις θνητές ερωμένες του γεννιούνται για δεκαεφτά γενιές
ήρωες και ηγεμόνες των Ελλήνων
Πρώτη την Νιόβη κόρη του Φυρωνέα και της Λαοδικείας αγάπησε που απόκτησε τον Άργο,
ιδρυτή του Άργους
Την Ιώ , κόρη του Ίναχου,του αρχαιότερου βασιλιά του Άργους και μαζι της γεννά τον
Έπαφο
Την Ευρώπη, κόρη του βασιλιά Αγήνορα απαγάγει μεταμορφωμένος σε ταύρο και αποκτά
τρείς γυιούς , ήρωες της Κρήτης , τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα
Την Δανάη , κόρη του Ακρίσιου (βασιλιά του Άργους)συναντά σα χρυσή βροχή και της χαριζει τον ήρωα Περσέα γυιό της
Με την Λήδα , κόρη ενός βασιλιά της Αιτωλίας και σύζυγο του Λακαιδεμόνιου Τυνδάρεω,
ο Δίας μεταμορφωμένος σε κύκνο γεννά τον Πολυδεύκη και την Ελένη
Την Φθία για να πλανέψει ,σε περιστέρι μεταμορφώθηκε και γεννήθηκε ο Αχαιός
Τελευταία θνητή που αγάπησε , ο Ζεύς, η Αλκμήνη , σύζυγος του Αμφιτρύωνα
Παίρνοντας την μορφή του άντρα της την κατακτά και απο την ένωσή τους γεννιέται ο
πιο δοξασμένος ήρωας της ελληνικής μυθολογίας , ο Ηρακλής.

Από τους έρωτες του Δία με Νύμφες ξεχωρίζουν , η ένωση με την Καλλιστώ που καρπός της είναι ο Αρκάς γεννάρχης των Αρκάδων
Η ένωση με την Αίγινα που γέννησε τον Αιακό και η ένωση με την Αντιόπη που γεννά δίδυμους γυιούς τον Αμφίωνα και το Ζήθο.
Και η Ταυγέτη ,του γεννά τον Λακαιδέμονα.

Η λατρεία του Δία, απλωνόταν σε ολόκληρη την σημερινή Ελλάδα αλλά και έξω απο αυτήν.
Τα κυριότερα ιερά του είναι
Το ιερό στο όρος Λυκαίον στην Αρκαδία κοντα στην αρχαιότερη πόλη , την Λυκόσουρα
Το ιερό στην Δωδώνη (λατρευόταν μαζί με την Διώνη-κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος
και μητέρα συμφωνα με κάποιους συγγραφείς της Αφροδίτης),το αρχαιότερο μαντείο
Το ιερό στην Ολυμπία, που απο τον πεμπτο αιώνα στέγαζε ένα απο τα επτά θαύματα του κόσμου, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, έργο του Φειδία
Μα ξακουστή η Ολυμπία ήταν για τους αγώνες που τελούνταν καθε τεσσερα χρόνια προς τιμη
του Δία, τους ολυμπιακούς αγωνες
Τα ιερά στην Κρήτη στα αντρα (Ιδαίο, Δικταίο) μα και στη Φαιστό
Το ιερό του Αμμωνος Διός στη σημερινη Λιβύη
Ο Παυσανίας αναφέρει οτι το πρωτο ιερό αφιερωμένο στον Ελλάνιο Δία ήταν στην Αίγινα
στο Πανελλήνιο όρος.

Ο Ζεύς , κυρίαρχος του Ολύμπου, είναι επίσης ο προστάτης των δικαιωμάτων που σε αυτά στηρίζονται όλες οι σχέσεις των ανθρώπων Θεός του όρκου, της οικογένειας, της φιλοξενίας.Προστατεύει τους κήρυκες και τους ικέτες.Αντιπροσωπεύει , τον Νου,
την Δύναμη, την Φρόνηση, το Αγαθο

Τα εμβλήματα του είναι το σκήπτρο, ο αετός, η αιγίς, ο κεραυνός.

Αρχαίο Κείμενο
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Διός, Ζεῦ πολυτίμητε, Ζεῦ ἄφθιτε, τήνδε τοι ἡμεῖς μαρτυρίην τιθέμεσθα λυτήριον ἠδὲ πρόσευξιν. ὦ βασιλεῦ, διὰ σὴν κεφαλὴν ἐφάνη τάδε πάντα, γαῖα θεὰ μήτηρ ὀρέων θ' ὑψηχέες ὄχθοι, καὶ πόντος καὶ πάνθ', ὁπόσ' οὐρανὸς ἐντὸς ἔταξε Ζεῦ Κρόνιε, σκηπτοῦχε, καταιβάτα, ὀμβριμόθυμε, παντογένεθλ', ἀρχὴ πάντων, πάντων τε τελευτή, σεισίχθων, αὐξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα, ἀστραπαῖε, βρονταῖε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζεῦ κλῦθί μευ, αἰολόμορφε, δίδου δ' ὑγίειαν ἀμεμφῆ εἰρήνην τε θεὰν καὶ πλούτου δόξαν ἄμεμπτον. Κεραυνοῦ Διός, Ζεῦ πάτερ, ὑψίδρομον πυρσαυγέα κόσμον ἐλαύνων, στράπτων αἰθερίου στεροπῆς πανυπέρτατον αἴγλην, παμμακάρων ἕδρανον θείαις βροντῇσι τινάσσων, νάμασι παννεφέλοις στεροπὴν φλεγέθουσαν ἀναίθων· λαίλαπας, ὄμβρους, πρηστῆρας κρατερούς τε κεραυνούς. βάλλων εὐροθίους φλογερούς, νεφέεσσι καλύπτων παμφλέκτους, κραιπνούς, φρικώδεας, ὀβριμοθύμους, πτηνὸν ὅπλον δεινόν, κλονοκάρδιον, ὀρθοέθειρον, αἰφνίδιον, βρονταῖον, ἀνίκητον βέλος ἁγνόν, ῥοίζου ἀπειρεσίου δινεύμασι παμφάγον ὁρμῇ, ἄρρηκτον, βαρύθυμον, ἀμαιμάκετον πρηστῆρος οὐράνιον βέλος ὀξὺ καταιβάτου αἰθαλόεντος ὃν καὶ γαῖα πέφρικε θάλασσά τε παμφανόωσα, καὶ θῆρες πτήσσουσιν, ὅταν κτύπος οὖας ἐσέλθῃ· μαρμαίρει δὲ πρόσωπ' αὐγαῖς, σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς αἰθέρος ἐν γυάλοισι· διαρρήξας δὲ χιτῶνα, οὐράνιον προκάλυμμα, χαλᾷς ἀργῆτα κεραυνόν. ἀλλά, μάκαρ, θυμὸν βαρὺν ἔμβαλε κύμασι πόντου, ἠδ' ὀρέων κορυφῇσι τὸ σὸν κράτος ἴσμεν ἅπαντες· ἀλλὰ χάριν λοιβῆς σὺ δίδου φρεσὶν αἴσιμα πάντα, ζωήν τ' ὀλβιόθυμον, ὁμοῦ θ' ὑγίειαν ἄνασσαν, εἰρήνην τε θεόν, κουροτρόφον, ἀγλαότιμον, καὶ βίον εὐθύμοισιν ἀεὶ θάλλοντα λογισμοῖς. ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Διὸς Ἀστραπαίου, θυμίαμα λιβανομάνναν Κικλῄσκω μέγαν, ἁγνόν, ἐρισμάραγον, περίφαντον, ἠέριον, φλογόεντα, πυρίδρομον, ἠεροφεγγῆ, ἀστράπτοντα σέλας νεφέων παταγοδρόμῳ αὐδῇ, φρικώδη, βαρύμηνιν, ἀνίκητον θεὸν ἁγνόν, ἀστραπέα Δία, παγγενέτην, βασιλῆα μέγιστον, εὐμενέοντα φέρειν γλυκερὴν βιότοιο τελευτήν. ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣ Ω Δία πολυτιμημένε. Δία αθάνατε, αυτήν εδώ ημείς την απολυτρωτικήν ομολογίαν καί προσευχήν σου άπευθύνομεν. Ω βασιλιά, από το δικό σου κεφάλι ανεφάνησαν όλα αυτά. (δηλαδή ή γη ή θεά μητέρα και των βουνών οι υψηλοί λόφοι και ό πόντος η θάλασσα) και όλα όσα ό ουρανός περιέχει. Ώ Δία. υιέ του Κρόνου, πού έχεις το σκήπτρον και εμφανίζεσαι εν μέσω βροντών και αστραπών, ισχυρόκαρδε. πού εγέννησες τα πάντα, και είσαι ή αρχή των πάντων και των πάντων το τέλος. Σύ πού σείεις την γήν και συντελείς εις την αύξησιν πού καθαρίζεις (εξαγνίζεις) και εξουσιάζεις τα πάντα και αστράφτεις και βροντάς και ρίχνεις κεραυνούς και είσαι ό τροφός (ό τροφοδότης) άκουσε με ποικιλόμορφε, και δόσε μας άριστην υγείαν και την θεάν ειρήνην και πλούτου δόξαν ακηλίδωτον. ΕΙσαι αυτογέννητος και ο πατέρας των μακαρίων θεών και των ανθρώπων Αλλά πρόσεξε με ευχαρίστησιν τάς σπονδάς μας και βοήθησε τάς φρένας μας (τον νουν μας), δια να γίνουν όλα σωστά. και ζωήν πού να παρέχη χαράν εις την ψυχήν συνάμα δε (δόσε μας) την βασίλισσαν υγείαν καί την θεάν είρήνην, πού είναι ή πολυτίμητη τροφός των νέων. καί βίον πού να κυριαρχήται πάντοτε από εύθυμες σκέψεις. ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΚΕΡΑΥΝΙΟΥ ΔΙΟΣ Δία πατέρα μας, πού οδηγείς τον λαμπρόν κόσμον. πού βροντάει υψηλά, καί παράγεις την υψηλοτάτην λάμψιν της αιθέριας αστραπής, συ πού με τις θεϊκές βροντές σου τινάσσεις (τραντάζεις) τον θρόνον των πανευτυχών θεών, καί ανάβεις την φλογεράν αστραπήν μέσο από τα νερά. πού είναι σκεπασμένα από σύννεφα, καί στέλνεις τις λαίλαπες, τίς βροχές, τίς ανεμοθύελλες, τους ισχυρούς κεραυνούς, πού είναι φλογεροί, ορμητικοί, φρικώδεις, ισχυρόκαρδοι, θορυβώδεις, γεμάτοι φλόγα, καί σκεπάζεις με τα σύννεφα το φοβερον πετούμενο όπλον (τον κεραυνόν), πού κλονίζει τίς καρδιές καί προκαλεί ανατριχίλα, πού έρχεται αιφνιδιαστικά καί είναι βροντερό, αγνό βέλος ακατανίκητον. με τους στροβίλους του απέραντου σφυρίγματος, πού τρώγει τα πάντα κατά την ορμητικήν του κίνησιν, αδιάρρηκτον αγανακτημένον, ακαταμάχητον, το οξύ ουράνιον βέλος του φλογερού κεραυνού, πού κατεβαίνει με βροντές καί αστραπές, για τον οποίον καί ή γή αισθάνεται φρίκην (ανατριχίλα) καί ή πάμφωτη θάλασσα· καί τα θηρία τον φοβούνται όταν ο κτύπος (του κεραυνού) εισέλθη είς το αυτί των (Οταν τον ακούσουν) λάμπουν τα πρόσωπα των από τίς λάμψεις (του κεραυνού) Οταν πέφτη ο κεραυνός είς τάς κοιλάδας του αιθέρος (είς τον θόλον του ουρανού)· όταν όμως διάρρηξης (διάσχισης) τον χιτώνα, πού είναι το προκάλυμμα του ουρανού, χαλαρώνεις τον απαστράπτοντα κεραυνόν. Άλλα. μακάριε, ρίψε τον βαρύν θυμόν σου είς τα κύματα του πόντου καί είς τάς κορυφάς των βουνών · διότι την δύναμιν σου την γνωρίζομεν Ολοι. Άλλα συ προς χάριν της σπονδής δόσε είς τάς φρένας (είς τον νουν) πάντα τα ορθά (τα πρέποντα), καί ζωήν εύτυχισμένην καί μαζί μ' αυτά την βασίλισσαν υγείαν καί την θεάν Ειρήνην πού τρέφει τα παιδιά, την πολυτίμήτον καί βίον πού θα θάλλη (να είναι πλήρης) από εύθυμους λογισμούς. ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣ ΑΣΤΡΑΠΕΩΣ Προσκαλώ τον μέγαν, τον άγνόν, πού δυνατά βροντά, τον oνομαστόν, τον αέριον τον φλογερον, πού συγκλονίζει με το πυρ αυτόν πού λάμπει στον αέρα.πού αστράφτει εις το φως των νεφών με φωνήν πού τρέχει με iσχυρόν κρότον, πού προκαλεί φρίκη (ανατριχίλα), εσέ τον πάρα πολύ ωργισμένον τον αγνόν θεον τον αστραφτερόν Δια, τον γεννήτορα των πάντων, τον μέγιστον βασιλέα, αυτόν παρακαλώ να μας φέρη με ευμένειαν γλυκύτατον τέλος του βίου
Γονείς
Ζευγάρωμα
Aιώνας
Απώτερο παρελθόν